എനിക്കീ കൂട്ടിലെ ജീവിതം മടുത്തു
എനിക്ക് പറന്നു അകലണം
ദൂരെ ദൂരെ പോകണം
പുഴകള്‍ അരുവികള്‍ പൂവുകള്‍ കാണണം
കാറ്റിനോട് കിന്നാരം പറയണം
അരുവിയില്‍ മുഖം നനയ്ക്കണം
പൂവിനെ ചുംബിക്കണം കുശലം കേള്കണം
അത് കഴിഞ്ഞു ഈ വാനില്‍ ഇല്ലാതെ ആകുമ്പോള്‍
കരയാതോര്‍ക്കാന്‍ ഈ കൊതിയ്യോരും കാഴ്ചകള്‍
മാത്രം ... പിന്നെയി മുഖ പുസ്തകവും
പറന്നു പോകുമീ കിളികളെ കണ്ടുവോ
നിങ്ങളെന്‍ പ്രാണനെ....കാറ്റില്‍ ആടും ഇലകളെ പറയുമോ എവിടെ ...??
കാറ്റും കിളികളും ചൊല്ലിയ കാരിയം
ജീവിതമാകുന്ന ചുളിഞ്ഞ കടലാസ് കഷ്ണത്തില്‍
ഒരു നല്ല കവിതയായ് വിരിയിച്ചു ഞാനും ......
ഇന്നെന്റെ കവിതയില്‍ ഈണവും നീയെ ...
വിരലിനെ ചേര്‍ക്കുന്ന പ്രണയവും നീയെ ...
വിറയാര്‍ന്ന കയ്കളില്‍ ജീവിതം പിടയുമ്പോള്‍
അറിയാതെ ഓര്‍കുന്നു അവസാനമായോ....!!!
ഇല്ലില്ല സത്യം ....മതി മൌനമായ നിന്റെ രാഗം...
ശ്രുതിയില്‍ വിരിയും ഗാനം ഇന്നെന്റെ
ജീവന്റെ പാട്ടാവട്ടെ......തന്ത്രികള്‍ പോട്ടുവോളം
പൊട്ടിയ തന്ത്രിയായ് ഇന്നെന്റെ ലോകം
ഒരിക്കലും തോരാത്ത കണ്ണ് നീര്‍ ആയ്
ഇനിയെനിക്കാവില്ല ശ്രുതിയായ്‌ വിരിയാന്‍
പാട്ടായ് ചൊരിയാന്‍ സ്വരമായ് നിറയാന്‍
നാവുകള്‍ ചലിക്കാത്ത ശില്പമായ് ഞാന്‍
വെറും ഒരു കരിങ്കല്ലില്‍ പതിചാതായ്...
ഇനിയൊരു ജന്മമുണ്ടെങ്കില്‍ പ്രിയനേ
താളമായ് ജനിക്കാം ശ്രുതിയായ്‌ വിരിയാം
പാട്ടായ് ചോരിയാം സ്വരമായ് നിറയാം
അന്നെന്റെ നാവു ചലിക്കുമ്പോള്‍
പഴയോരീ തന്ത്രിയെ മറന്നിടും നീ
പുതിയതെന്തോ കണ്ടു പുഞ്ചിരിക്കും ...
ചോലുമോ ഒന്ന് എന്‍ സഖിയോടു നീ തെന്നലേ ...
.തിരിച്ചു വരില്ലെന്ന് പറയും കാലത്തിന്റെ
ഏതോ ഒരു കോണില്‍ ഞാന്‍ തനിച്ചായത്‌ എങ്ങനെ....??
എന്റെ വീണയില്‍ വിരല്‍ മീട്ടിയ തന്ത്രികള്‍ നഷ്ട്ടം ആയതും എങ്ങനെ?....
പാടുന്ന പക്ഷികളെ ഒഴുകിയ പുഴകളെ പറയു
ഞങ്ങളുടെ നിത്യ സ്നേഹത്തിന്റെ കൊട്ടാരം എവിടെ
ആ സ്നേഹ കൊട്ടാരം എന്നുളില്‍ ഉണ്ട് നിന്നുള്ളില്‍ ഉണ്ട്
പ്രണയമാം കൊട്ടാര വാതിലില്‍ നിന്ന് ഞാന്‍
ഒരു കുഞ്ഞു പ്രാവിന്റെ കാതിലോതി ...
കാത്തിരിക്കുന്നു ഞാന്‍ എന്റെ പ്രിയ തോഴനെ
പാടി നടക്കുമെന്‍ ഗായകനെ ...
വിരഹമാം വേദന കാണുന്നു ഞാന്‍ നിന്നില്‍
അരുതേ എന്ന ഓതാന്‍ കൊതിച്ചു ഞാനും
നീ തനിച്ചല്ല സ്വപ്നമേ ... മരണമെന്നെ താഴുകിയാലും
മരിക്കില്ല എന്‍ മനസും പ്രണയവും ...
മാണിക്യ കല്ലിനെ മറക്കാന്‍ ആവുമോ .....
നിന്നെ മറക്കുകയെന്നാല്‍ മൃതി ആണെന് അറിയൂ
(ജോ & വര്‍ഷ )
